پشتِ هیچستان

رفتی که آبی باشی بر آتش

ندانستی آتشی شدی بر دل

#واو_الف

هر کسی رو که می بینم  می پرسن نمیخوای برگردی؟!

با اینکه همشون می دونن برگشتن به  عقب همیشه اشتباه بوده.

همه میگن برگرد، تنهایی سخته از پا در میای!

با اینکه میدونن تکیه به آدما از تکیه به یک دیوار کاهگلیِ فرسوده  خطرناک تر شده

شاید روزی در خلوتت که زیر سقف آبی رنگ آسمان نشسته ای از خودت بپرسی چرا به این دنیا آمدی!

و من امروز برایت خواهم نوشت؛

فرض کن آمده ای تا یک انسان را نجات دهی. و آن کسی نیست جز "خودت".

وقتی "  خودت"  را نجات دادی یعنی یک جهان را نجات داده ای.

من همیشه به اشتباه توکل کرده ام؛

درست بعد از زدنِ تمامِ درهای ِ به ظاهر باز

بشنوید

پدر در راه است و تا یک ساعت دیگر می رسد. خیالم  آنقدرها هم که فکر می کردم به وقت آمدن پدر آسوده نیست. با اتفاقاتی که امروز افتاد و مرا بهم ریخت.

تازه می فهمم که پدرم چه صبری داشت در برابر اتفاقاتی که در زندگی برای خود و فرزندانش رخ داد. تازه می فهمم چه بار سنگینی ست  زندگی و چه قامتی دارد پدر که بعد از آن همه اتفاقات هنوز می توانم به او تکیه کنم و تمامِ غربت این شهر را با شنیدن صدایش از پشت تلفن از خاطر ببرم.

مگر تو چقدر بزرگ شده ای که می گویند در بیمارستان، کودکانِ هم سن و سال خودت را دلگرمی شده ای؟!

تو کوچکترین انسانِ بزرگ زندگی ام هستی.